Επιτρέψτε μου να αφήσω για λίγο στην άκρη τα ελληνικά τεκταινόμενα, τα οποία ούτως ή άλλως σε επίπεδο αθλητισμού δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκπλήξεις δεν έγιναν, όλα κύλησαν ομαλά (;) οπότεθα ήθελα με την ευκαιρία να προσπαθήσω να μεταφέρω τις σκέψεις του σχετικά με τις (τεράστιες) διαφορές του να λέω ότι είμαι μεγάλη ομάδα, με το να είμαι στην πραγματικότητα.
Χθες το μεσημέρι λοιπόν στην Αγγλία είχε αγώνες Κυπέλλου και το πιο σημαντικό ματς ήταν εκείνο που έγινε στο Μάντσεστερ ανάμεσα στη Σίτι και τη Γιουνάιτεντ. Την wannabe μεγάλη και την πραγματικά μεγάλη ομάδα, η οποία σαφώς και κέρδισε σχετικά εύκολα την πρόκριση. Αυτή ακριβώς η κόντρα ανάμεσα τους είναι, κατά την άποψή μου, ο ορισμός όλων όσων αναφέρω παραπάνω. Η νεόπλουτη Σίτι, αραβικών συμφερόντων πλέον, δαπανά με το τσουβάλι τα λεφτά, παίρνει (ή τουλάχιστον προσπαθεί να πάρει) ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί, έχει έναν μέτριο προπονητή, που ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής, και γενικά προσπαθεί να «αποδείξει» στους υπόλοιπους ότι πλέον αξίζει να βρίσκεται στην ίδια σειρά με την συμπολίτισσά της. Και παραλίγο να το καταφέρει αυτό, αφού όλοι πάθαμε πλάκα με το εντυπωσιακό 1-6 του «Ολντ Τράφορντ».
Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν έτσι ακριβώς. Διότι η Γιουνάιτεντ έδειξε χθες γιατί αυτή είναι μεγάλη ομάδα και η Σίτι όχι. Οι»κόκκινοι διάβολοι» με ένα σωρό αγωνιστικά προβλήματα, με συνεχόμενες ήττες στο πρωτάθλημα και με νωπές τις μνήμες του αποκλεισμού από το Τσάμπιονς Λιγκ, πήγε στην έδρα της Σίτι κι έδειξε πως όταν είσαι μεγάλη ομάδα, ξέρεις πως να ξεπερνάς τις δυσκολίες και να «τιμωρείς» τους ιερόσυλους. Και σαφώς και είμαι της άποψης, πως ακόμη και δίχως την κόκκινη κάρτα, η Γιουνάιτεντ θα κέρδισε την πρόκριση. Το γιατί είναι απλό. Είναι μεγάλη ομάδα, ενώ η Σίτι ακόμη όχι.
ΥΓ: Ρεσιτάλ διαιτησιών κι αυτό το Σαββατοκύριακο στην Ελλάδα. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ...
