Ντέρμπι ήταν και πέρασαν. Το ένα (το ποδοσφαιρικό) θα το μνημονεύουμε και στο μέλλον, το άλλο (το μπασκετικό) το έχουμε ξεχάσει ήδη. Νομίζω ότι έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τα πάντα, άρα δεν έχω κάτι παραπάνω να προσφέρω στην επιστήμη ντέρμπι. Ελπίζω και εύχομαι να περάσουμε μια ευχάριστη ευρωπαϊκή εβδομάδα. Ποδοσφαιρικά, ο Ολυμπιακός να υπερκεράσει το εμπόδιο της Μαρσέιγ (έστω και με λαβωμένη την γραμμή των αμυντικών χαφ). Μπασκετικά, οι ερυθρόλευκοι να νικήσουν την Τετάρτη την Μπιλμπάο στο ΣΕΦ για να ''δέσουν'' το TOP-16 και ο Παναθηναϊκός να σκοτώσει την Ουνικάχα στην Μάλαγα για να εδραιωθεί στην δεύτερη θέση του ομίλου του. Θα έχουμε πολλά να λέμε και από τούτη τη στήλη, αλλά και από την συχνότητα του Real Fm το βράδυ της Τετάρτης.
Αφήνω για λίγο τους αιώνιους στην ησυχία τους και πιάνω τον αγώνα ΟΦΗ-Άρης. Δεν θα φτιάξω κι εγώ κάποια αγιογραφία για τον νεαρό σκόρερ Γιάννη Γιαννιώτα που έδωσε το πρώτο τρίποντο στον Άρη μήνα Νοέμβριο. Θα εκφράσω πάντως την αγανάκτησή μου για τον τρόπο που αντιμετωπίσθηκε από τους αντιπάλους του κυρίως μετά την επίτευξη του τέρματος. Το γκολ μπήκε στο 31’. Στο 39’ και στο 41’ δύο διαφορετικοί παίκτες του ΟΦΗ τον σημάδεψαν στα πόδια. Ειδικά το μαρκάρισμα του Μπουλούτ θα μπορούσε να του έχει κάνει τεράστια ζημιά. Τέτοιο κλάδεμα από πίσω, με τόσο αντιεπαγγελματικό και βρώμικο τρόπο είναι όχι μόνο για αποβολή, αλλά και για σύλληψη. Ο άνθρωπος δεν κοίταζε καν την μπάλα.
Τα πόδια του αντιπάλου του κοίταζε. Απαράδεκτος. Ακόμα πιο απαράδεκτος ο διαιτητής Μήτσιος που του έδειξε μόνο την κίτρινη κάρτα και δεν τον απέβαλε. Το ίδιο ακριβώς έκανε και 2 λεπτά αργότερα στο εξίσου εγκληματικό μαρκάρισμα του Κάλαϊτζιτς. Εντάξει, ήθελαν να κόψουν τον αγωνιστικό τσαμπουκά του μικρού. Έπρεπε να ρισκάρουν να του κόψουν και την μπάλα; Κάποιοι μπορεί να σκέφτεστε ότι υπερβάλω. Δεν είναι έτσι. Είναι στοιχειώδης επαγγελματική υποχρέωση όλων όσοι συμμετέχουν σε έναν ποδοσφαιρικό (και όχι μόνο) αγώνα να μην βάζουν σε κίνδυνο την σωματική αρτιμέλεια του αντιπάλου-συναδέλφου τους.
Και είναι στοιχειώδες καθήκον του διαιτητή να την εξασφαλίζει δια των ποινών. Δεν μένω στο ‘’γράμμα’’ του κανονισμού που ίσως και να δίνει το περιθώριο στον Μήτσιο να βγάζει ''κίτρινες'' σε τέτοια μαρκαρίσματα. Δεν το γνωρίζω και δεν με ενδιαφέρει αν είναι έτσι. Θυμάμαι πάντως πολύ καθαρά τον Βαρούχα στην τηλεόραση να επιμένει σε τέτοιες περιπτώσεις ότι ο δράστης δεν πρέπει μόνο να αποβάλλεται, αλλά και να συλλαμβάνεται. Για την συγκεκριμένη φάση δεν το έχω συζητήσει μαζί του, αλλά νομίζω ότι συμφωνεί.
Πιστεύω λοιπόν ότι αυτή η συζήτηση είναι πολύ πιο ουσιαστική από το αν απέβαλε σωστά τον Μάντζιο και τον Ταυλαρίδη που δεν θα αγωνιστούν στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Για να καταλάβω δηλαδή. Πρέπει να προκληθεί τεράστια ζημιά σε κάποιον για να τον λυπηθούμε και να το συζητήσουμε;
Κατά τα λοιπά, πολύ λογικά ο πιτσιρίκος είναι το πρόσωπο της ημέρας στην Θεσσαλονίκη, αρκεί ο ίδιος (όπως σωστά γράφει ο Τσαρούχας παραδίπλα) να μην δώσει ιδιαίτερη σημασία στην αποθέωση που πάντα έχει μια δόση υπερβολής στην οικογένεια του Άρη. Να μην ξεχάσει επίσης ποτέ ότι ο συγκεκριμένος λαός όσο εύκολα αποθεώνει, άλλο τόσο εύκολα αποκαθηλώνει οποιονδήποτε. Είτε λέγεται Γιαννιώτας, είτε λέγεται... Γκάλης.
Υ.Γ (1): Επειδή πολλά ειπώθηκαν για πολιτισμένα ντέρμπι, έχω μια απορία. Πόσο πολιτισμένο είναι μια σημαντική (η εν πάση περιπτώσει μία θορυβώδης) μερίδα οπαδών να εξηγεί εν χορώ στον Βασίλη Σπανούλη πώς θα ασελγήσει στην σύζυγο και μητέρα του παιδιού του; Όλα έχουν ένα όριο. Η βία δεν ασκείται μόνο έργω, αλλά και λόγω. Μερικές φορές μάλιστα είναι προτιμότερο να σου ρίξουν μια μπουνιά στα μούτρα και να ματώσεις, παρά να σου βρίζουν με τον χυδαιότερο τρόπο ιερά και όσια. Ομολογουμένως υπάρχουν και ωραιότερα σκηνικά από τις δυο ‘’αιώνιες’’ αναμετρήσεις. Ήταν καλό δείγμα χιούμορ ο μασκαρεμένος πρίγκιπας που μοίραζε πετροδόλαρα στο Καραϊσκάκη. Από τις ωραίες στιγμές της εξέδρας. Δεν είμαι ηθικολόγος, ούτε κοκκινίζω εύκολα από ντροπή. Εντούτοις, δεν καταλαβαίνω τί φταίει η Ολυμπία και η κάθε Ολυμπία; Το τί έχουν τραβήξει κατά καιρούς σύζυγοι και μητέρες παικτών, προπονητών και διαιτητών από ... ‘’μαμιάδες’’ οπαδούς που κρύβονται στον όχλο δεν περιγράφεται.
Η ιστορία κρατάει από το Αλεξάνδρειο με Ρήγα και Δουβή (οι μεγαλύτεροι καταλαβαίνουν) και φτάνει μέχρι το ΟΑΚΑ και τον Σπανούλη. Είναι βέβαιο ότι -δυστυχώς- θα συνεχιστεί. Μέχρι να βρεθεί κάποιος να κάνει στους κάφρους αυτό το οποίο λένε για τις μανάδες και τις συζύγους των αντιπάλων. Τουλάχιστον δεν έφτασαν στον απόλυτο εμετό του Καυταντζογλείου, διότι στην τελική το σεξ δεν είναι και κατάρα. Για να σοβαρευτούμε όμως κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να τους μαζέψει και σε αυτό. Θα μου πείτε : «Δεν σου φτάνει ρε φιλαράκι που σταμάτησαν οι πτήσεις αντικειμένων, θες να μας κάνεις Μέγαρο Μουσικής;». Όχι δεν θέλω κανένα Μέγαρο Μουσικής. Μπορώ να ξεχωρίσω το γήπεδο από το Μέγαρο. Μπορώ να κατανοήσω και την ανάγκη να ξεδώσει κάποιος, έστω βρίζοντας. Όλα όμως έχουν όρια.
