Ο Χρήστος εξηγεί γιατί οι συνήθειες ενός τζέντλεμαν τον ακολουθούν απαραιτήτως ακόμη και στα πιο αφιλόξενα γήπεδα.
Ο κύβος έχει ριφθεί (alea jecta est) από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν νοείται ευγενής (ευ+γένος) που να μην αθλείται ή να μην ασχολείται με τον αθλητισμό. Έστω και ως παιδονόμος. Καθίσταται σαφές, λοιπόν, γιατί ο τζέντλεμαν ανεξαρτήτως των αντικειμενικών συνθηκών (π.χ. ασυδοσία ως προς την τήρηση των κανονισμών, μόνιμη και διαρκής ατιμωρησία συγκεκριμένων ομάδων, έλλειψη αυστηρού πλαισίου λειτουργίας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, λόγοι που υποθάλπουν μεταξύ άλλων τη βία) παραμένει αμετακίνητος σ' αυτά που ο ίδιος θεωρεί σωστά: να πηγαίνει στο γήπεδο. Να διαβάζει αθλητικές εφημερίδες. Να συζητά με τις ώρες για "ουσιαστικά" θέματα, όπως ο τραυματισμός του Γιώτη Εγκωμίτη ή η κλήρωση του Μπριάκου στο ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός.
Το άκρον άωτον του chic, για κάθε φίλαθλο που σέβεται τον εαυτό του, είναι το εισιτήριο διαρκείας σε μία απόσταση δεκαπέντε μέτρων, το πολύ, από τον προεδρικό θώκο. Είναι επίσης οι εκδρομές για την παρακολούθηση των αγώνων της ομάδας του στο εξωτερικό, ιδίως σε κάτι απίθανες χώρες όπως η Λετονία ή η Εσθονία. Είναι, τέλος, η αγορά μετοχών έστω και σε περιορισμένο αριθμό (2-3). Εδώ και λίγους μήνες έχει πλέον και την ιδεολογική θωράκιση για να πράττει τα ανωτέρω.
Σύμφωνα με πρόσφατη επιστημονική έρευνα που έγινε -πού αλλού;- στην Μεγάλη Βρετανία, κατεδείχθη ότι όσοι αρχίζουν την ανάγνωση της εφημερίδας τους από τις αθλητικές σελίδες έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής απ' όσους ξεκινούν με τις πολιτικές ειδήσεις. Αλλάζουμε κόμμα, αυτοκίνητο, σύζυγο, δουλειά, εθνικότητα, είναι όμως μάλλον απίθανο να αλλάξουμε ομάδα. Ως εκ τούτου ο τζέντλεμαν, που έχει τον δικό του κώδικα τιμής και αξιών, φροντίζει να υποστηρίζει την ομάδα του, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Ιδίως στο γήπεδο.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκδηλώσουμε τα αισθήματά μας στους τόπους αυτούς των μαζικών εκδηλώσεων, αλλά και της εκτονώσεως. Οι ενδεδειγμένοι είναι ο πανηγυρισμός όταν σημειώσει η ομάδα μας γκολ, η απογοήτευση όταν χάσει ευκαιρία ή δεχθεί γκολ, η αντίδραση -κόσμια- όταν αδικηθεί από ένα σφύριγμα του διαιτητή.
Οι μη ενδεδειγμένες είναι το πτύειν, η εκσφενδόνιση κερμάτων, αναπτήρων, μπουκαλιών, φωτοβολίδων και άλλων αντικειμένων, η είσοδος στον αγωνιστικό χώρο, η θραύση καθισμάτων και τα σεξουαλικής εμπνεύσεως συνθήματα για την οικογένεια του διαιτητή, των ποδοσφαιριστών ή του προέδρου της αντίπαλης ομάδος. Όσον αφορά τα συνθήματα, διακρίνονται συνήθως από ευρηματικότητα. Δέον, όμως, να μην είναι αντεθνικά, επί παραδείγματι "Βούλγαροι" για ομάδες της Βορείου Ελλάδος, "Αλβανοί" για ομάδες της Νοτίου ή "Ελλάδα είναι ως τη Λαμία, από κει και κάτω είναι η Αλβανία".
Η παρουσία των γυναικών στα γήπεδα είναι ένας από τους τομείς που δεν έχει ακόμη αγγίξει η φεμινιστική επανάσταση. Καλό είναι πάντως όσες κυρίες επιθυμούν να πάνε στο γήπεδο να έχουν υπόψη τους -και ο τζέντλεμαν δεν θα πάψει ποτέ να τους το υπενθυμίζει- ότι είναι χώρος σεξουαλικής εκτονώσεως. Συνεπώς δεν πρέπει να είναι ενδεδυμένες προκλητικώς. Μία έξυπνη πάντως κυρία αφήνει τον σύντροφο της να "εκφρασθεί" την Κυριακή στο γήπεδο μαζί με τους φίλους του. Η πείρα έχει δείξει ότι θα τον ξαναβρεί πιο πλήρη και ευτυχή απ' ό,τι εάν τον εμπόδιζε να πάει.
Last but not least το θέμα της υποστηρίξεως όλων των ελληνικών ομάδων όταν παίζουν με οποιαδήποτε ξένη. Εδώ υπάρχουν δύο θεωρίες. Η πρώτη που είναι η πολιτικώς ορθή και η δεύτερη του Αλκιβιάδη. Έλεγε ο χαρισματικός Αθηναίος πολιτικός ότι "πατρίδα δεν είναι ο τόπος που σε αδικεί". Διερμηνεύοντάς τον, αδυνατούμε να υποστηρίξουμε ομάδα με την οποία υπάρχει προηγούμενο αδικίας στους μεταξύ μας αγώνες. Θα ήταν ωσάν οι Βένετοι να υποστήριζαν τους Πράσινους σε ιπποδρομιακούς αγώνες με τους Οστρογότθους. Vive les Οstrogothes, λοιπόν!
