Επιστροφή του “voyager” του Στέλιου Θεοδωρίδη στη βάση του από την Αθήνα. Ύστερα από ένα γεμάτο αντιφάσεις τριήμερο δουλειάς, κούρασης, επαγγελματικών ραντεβού και προβληματισμού από τη μία πλευρά αλλά και χλιδής, διασκέδασης και ξενοιασιάς από την άλλη, ήρθε η ώρα αφενός να δοθούν οι απαντήσεις στο quiz του Σαββάτου αφετέρου να σχολιασθούν ορισμένα από τα κακώς κείμενα που αντίκρυσε το Σ/Κ ο υπογράφων στο κλειστό γήπεδο του Ελληνικού, όπου παρευρέθηκε για να παρακολουθήσει το δεύτερο αγώνα των play off του Ελληνικού Πρωταθλήματος μπάσκετ, μεταξύ Πανιωνίου και Άρη.
Στο quiz πρώτα. Η απάντηση δεν ήταν καθόλου δύσκολη. Αυτό φαίνεται από τις περίπου 15 σωστές απαντήσεις που βρήκε να αναπαύονται στο mailbox του ο Angulo αλλά και μία λανθασμένη (όχι και Bill Edwards… better luck next time). Ο άνθρωπός μας ήταν βεβαίως ο οξύθυμος και αρκετά “παλαβός”, Rod Sellers. Με θητεία κατά σειρά στην ΑΕΚ το 1992- 93, στον Απόλλωνα Πάτρας το 1993- 94 και στον Πανιώνιο (απ’ όπου και η φωτό με αντίπαλο το Βίκτορ Αλεξάντερ) την σαιζόν 1999- 2000. Ο απόφοιτος του Κονέκτικατ και νούμερο 1 στα draft του CBA το 1992, δεν αγωνίστηκε ποτέ στο ΝΒΑ ούτε στο CBA, παρά τις επίμονες προσπάθειες του ικανού προπονητή και αδερφού του Patrick να τον πείσει να παίξει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ένας τραυματισμός του σε καμπ των Σάρλοτ Χόρνετς, όπου συγκρούστηκε με τον Scott Burrell, τού στοίχισε το όνειρο…
Ο Rod έγινε κάτοικος Ευρώπης και αναλυτικά Ελλάδας, Τουρκίας (Εφές Πίλσεν), Ισπανίας (Βαλένθια, Κάσερες, Τενερίφη, CB Mellila και Μούρθια.. με την Παμέσα είχε αποκλείσει και τον Άρη, το 1999, στα πλαίσια του Κυπέλλου Σαπόρτα στερώντας του την πρόκριση σε έναν ακόμα Ευρωπαϊκό τελικό. Εκεί, όμως, ηττήθηκε από τη Μπένετον του Ζέλικο Ομπράντοβιτς) , Ιταλίας (Ρόμα και Breil Μιλάνο) και Γαλλίας (Ορτέζ).
Ο ύψους 2.06 Αμερικανός διακρινόταν για το γεμάτο πάθος παιχνίδι του, που τον χαρακτήριζε από τα κολλεγιακά του χρόνια. Όλοι στις ΗΠΑ θυμούνται την στιγμή που ως παίκτης των Connecticut Huskies (εξ ου και ο τίτλος mad dog που του “έδωσα”) είχε ξυλοκοπήσει άγρια τον γνωστό τότε λευκό κολλεγιόπαιδα της αυθεντικής Dream Team της Ολυμπιάδας του 1992, Κρίστιαν Λέτνερ, τότε παίκτη του Duke, σε ημιτελικό αγώνα της Midwest του NCAA, το 1991. Κλικάρετε ΕΔΩ για να δείτε το σχετικό στιγμιότυπο.
Αλλά και στη Γηραιά Ήπειρο δεν δίσταζε συχνά να έρχεται στα χέρια με χειροδύναμους αντιπάλους του, όπως πχ ο Χουάν Αντόνιο Ορένγκα στην Ισπανία. Το βιντεάκι είναι από All- Star Game της ACB.. και μη χειρότερα! Por favor!
Κλείνοντας, ας κάνω τις υποσχεθείσες επισημάνσεις για το παιχνίδι του Σαββάτου, όχι αγωνιστικές (μολονότι αποδεικνύεται παιχνίδι με το παιχνίδι ότι δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ισχύει το ρητό του Σάντρο Γκάμπα ότι “η κλάψα είναι για τους μέτριους παίκτες” αλλά το “κλάψε και διαμαρτηρήσου όσο μπορείς, στο τέλος όλο κάτι θα κερδίσεις”) αλλά εξωαγωνιστικές και όχι λιγότερο σημαντικές:
1. Άψογο το κλειστό του “Ελληνικού”. Εκπληκτικές εγκαταστάσεις, παρκέ, κερκίδες, πρόσβαση με Μέσα Μαζικής Συγκοινωνίας. Πρώτη φορά το επισκέφτηκα και δεν μπορώ να κρύψω ότι με γοήτευσε. Οι θύρες πάντως δεν είναι και τόσο διακριτές μεταξύ τους, δεν υπάρχουν καν κάγκελα και αυτό μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό σε κάποιο κρίσιμης σημασίας παιχνίδι. Στην Ελλάδα ζούμε… η ωριμότητα δεν πρυτανεύει στα γήπεδα.
2. Εντυπωσιακό και το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης πίσω από τα φιμέ τζάμια, σε απόσταση ούτε 5 μέτρων από την εξέδρα. Άπειρες οι κάμερες σε όλους τους χώρους. Τα επεισόδια -πέταγμα καφέδων και σπασμένων καθισμάτων- σε πέντε δέκα οπαδούς των κιτρινόμαυρων που μπήκαν στο γήπεδο για να υποστηρίξουν την ομάδα τους κόσμια και εκδιώχθηκαν πάραυτα από την ΕΛ.ΑΣ, είναι βέβαιο ότι καταγράφηκαν με ακρίβεια. Το που βρίσκεται το σχετικό οπτικοακουστικό υλικό και το αν υφίσταται ως σήμερα είναι προφανέστατα άλλου παπά ευαγγέλιο. Το ότι με βάση το νέο Νόμο (καλός ή κακός, αυτός είναι) που ρυθμίζει τις ποινικές συνέπειες για τη βία στους αθλητικούς χώρους, οι ως άνω πράξεις διώκονται αυτεπάγγελτα και τιμωρούνται αυστηρότατα μάλλον δεν απασχόλησε κανέναν. Φαίνεται ότι μια απλή διοικητική απόφαση περί απαγόρευσης μετακίνησης οπαδών έχει μεγαλύτερη και πιο αυξημένη τυπική και ουσιαστική ισχύ και.. τυγχάνει πιστής εφαρμογής σε αντίθεση με έναν Νόμο ψηφισμένο στο Κοινοβούλιο, που εφαρμόζεται κατά το δοκούν. Αλλού οι ταραξίες και μη ταραξίες οπαδοί συλλαμβάνονται. Αλλού συνεχίζουν να βλέπουν το παιχνίδι, πίνοντας φραπέ, παρέα με τα όργανα επιβολής της τάξης. Όσο για τη ΔΕΑΒ ας μην το αναλύσουμε- αναμένει το πέταγμα ταινιών ταμειακής μηχανής και χαρτιών στο παρκέ άλλων γηπέδων για να παρέμβει και να ασκήσει το θεάρεστο έργο της. Εύγε της λοιπόν! Πάνω απ’ όλα δίκαιη η Αθάνατη Ελληνική Δημοκρατία. Εκτός αν συντάχθηκε κάποια πρόσθετη έκθεση είτε από την Επιτροπή είτε από την Αστυνομία και δεν το αντελήφθην κατά τη διάρκεια της απουσίας μου, οπότε ανακαλώ…
3. Περίμενα περισσότερη ευαισθησία από έναν έμπειρο και Θεσσαλονικιό διαιτητή στα πλείστα “σεξουαλικής φύσεως” συνθήματα, που ακούστηκαν για την πόλη στην οποία ανδρώθηκε μπασκετικά και ως παίκτης και ως διαιτητής, αλλά και ως θεράπων του Δήμου της επί κάμποσα χρόνια. Τόσο γρήγορα ξεχνιούνται τα όμορφα χρόνια στο ανοιχτό της ΧΑΝΘ, στο Παλαί και στα άλλα ωραία στέκια, όπως λ.χ. στο “Elysee” της Παλαιών Πατρών Γερμανού? Κρίμα… Εμείς πάντως τα θυμόμαστε με νοσταλγία, γιατί μεγαλώσαμε σ’ αυτά. Και μέχρι τις αρχές των 90ς είμασταν μέρος τους. Οι “παροικούντες την Ιερουσαλήμ” αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι εννοώ.
Προσδοκώ μια δικαιότερη και πιο ήρεμη συνέχεια στα play off. Και ο καλύτερος παικτικά ας κερδίσει… αρχής γενομένης από σήμερα.
