Ναι ναι.. καλά. Να το βλέπαμε και αυτό, να λιποθυμούσαμε. Από τα γέλια? Από τα κλάματα? Δεν παίζει ρόλο. Η Ελλάδα να χάσει από αυτό το Ισραήλ του Halperin, του Green και του Roberts, οκτώ ακόμα ημιατάλαντων και ενός κάποιου κυρίου Πνίνι? Που, μετά το πρώτο του καλάθι, χασκογελούσε μόνος του, συνειδητοποιώντας προφανώς ότι θα μπορούσε να είναι άξιος συνεχιστής όχι βέβαια του Μπέρκοβιτς, του Αροέστι, του Μέρσερ ή αργότερα του Τζάμσι και του Λίπιν, αλλά κάλλιστα κάποιων άλλων συμπατριωτών του από τα 70ς, του Μπέντζι, του Μπόμπι και του Χοντρο- Χιούι, από τη «Γρανίτα από λεμόνι» . Για τέτοια χαρά και ευτυχία μιλάμε! Σκέτη ψυχεδέλεια. Μα τι π(ν)ίνει?
Η Εθνική δεν έκανε τίποτε το αξιοπερίεργο. Ήταν πιο φρέσκια, με μεγαλύτερο ταλέντο, υπερείχε παρασάγγες σε ατομικό (ταχυδύναμη) και ομαδικό επίπεδο και φυσιολογικά έφτασε στη νίκη. Προσθέστε και το γεγονός ότι το Ισραήλ έφτασε μπαρουτοκαπνισμένο ελέω challenge round, σε αυτήν τη φάση του Ευρωμπάσκετ, γνωρίζοντας ότι λίγο πολύ ο στόχος επετεύχθη και άρα είναι βολεμένο με μια εν γένει αξιοπρεπή παρουσία σε όλους τους αγώνες και συνθέτετε την εικόνα του παζλ. Αυτό που ονομάζω «η επανάπαυση του καρπαζοεισπράκτορα». Στα τελευταία λεπτά η Ελλάδα πάτησε γκάζι, έπαιξε άμυνα και οι … Ισραηλινοί αποδείχτηκαν λίγοι να προβάλουν την όποια αντίσταση.
Το λοιπόν? Είμαστε ικανοποιημένοι από την εικόνα? Και ναι και όχι. Σπάσαμε το ρόδι (δεν ήταν δα και κανένα κατόρθωμα και σε τελική ανάλυση η Γρανάδα είναι γεμάτη από ρόδια! Γκρανάντα= ροδιές), αλλά παρουσιάσαμε κενά που δεν θα συγχωρεθούν από δυσκολότερους και ικανότερους αντιπάλους. Και ειδικά όσον αφορά στο αμυντικό ρημπάουντ. Δεν τα μέτρησα κιόλας αλλά σαν πολλές βόλτες δεν έκαναν στη ρακέτα μας οι Ισραηλινοί? Με αντιπάλους τους Σέρβους η ολιγωρία σε αυτόν τον τομέα είναι ανεπίτρεπτη. Για την παρέα του Κιριλένκο (τι παίκτης!) δεν το συζητώ… η απώλεια του «Ρωσικής κατασκευής» υπερηχητικού Αντώνη Φώτση θα είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής. Οι Έλληνες forward θα κάνουν υπερωρίες στα επόμενα δύο παιχνίδια. Τα χαστουκίσματα της μπάλας απαγορεύονται δια ροπάλου. Τα block out να δουλέψουν καλύτερα, το σίγουρο ρημπάουντ και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.
Η Σερβία και η Ρωσία ουδεμία σχέση έχουν με την ομάδα του Σερφ, που με την οδοντογλυφίδα στο στόμα θυμίζει μεν Johnny Stecchino, αλλά στην πραγματικότητα, στο Eurobasket της Ισπανίας περισσότερο «φέρνει» στον Dante, το δύσμοιρο οδηγό σχολικού λεωφορείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, που στην ίδια ταινία (Johnny Stecchino) επίσης τον υποδύεται ο Roberto Begnini.
Συνεπώς? όπως έλεγε και το moto της τελευταίας παραγωγής (επίσης ισραηλιτικής) της Γρανίτας από λεμόνι το 2001: The party goes on! Για εμάς τους Έλληνες εννοείται! Ες αύριον τα σπουδαία!
