Καλό μήνα! Πίστευα ότι το προεκλογικό κλίμα των ημερών θα ήταν σχετικά ήπιο. Η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά βαριά σε όλη τη χώρα, λόγω των γνωστών γεγονότων με τις πυρκαγιές, ποιος να έχει το κουράγιο να ασχοληθεί με τις πολιτικές εξελίξεις και μάλιστα με τόση αδιακρισία, τέτοιο πάθος και αγαρμποσύνη. Έλεγα ότι φέτος θα ησυχάζαμε. Φρούδες ελπίδες φίλοι μου… Οι πολιτικάντηδές μας είναι έτοιμοι για όλα. Ουδείς μπορεί να συγκριθεί μαζί τους στο … «καμάκι». Ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι είναι το ίδιο ή και περισσότερο επίμονοι από τα θρυλικά «καμάκια» των 80ς, με τo δασύτριχο στέρνο και τη διχαλωτή παντόφλα στην καφετέρια. Παραδίδουν όλοι τους μαθήματα για το πώς να απωθήσουν με την ακαλαισθησία και την αγένειά τους τους πολίτες.
Όλες μα όλες οι μέθοδοί τους είναι άθλιες! Κάνουν το παν για να σε απωθήσουν. Μέσα σε πέντε λεπτά σε κάνουν να αισθανθείς χειρότερα και από Βουλγάρα κονσομασιόν σε «φραμπαλά μπαρ» των Διαβατών (ξέρετε ντε.. αυτά με τα πολύχρωμα κρόσια μεταξύ κουζίνας και κυρίως μπαρ). Ξέρεις τι σημαίνει φίλε μου να προσπαθείς να παρακολουθήσεις στο καφέ της γειτονιάς σου τον αγώνα για το Super Cup ανάμεσα στη Σεβίλλη και τη Μίλαν και να σου «σκάνε» με τη σειρά και ανά 30 λεπτά (σαν τις αλλαγές των τερματοφυλάκων στα φιλικά παιχνίδια.
Για τέτοια χρονική ακρίβεια μιλάμε) με το στανιό τρεις άγνωστοι νοματαίοι, όλοι από διαφορετικές παρατάξεις και να παλεύουν εναγωνίως και με το στανιό να σε πείσουν ότι είσαι τυχερός που μιλάς μαζί τους, γιατί μπροστά σου αντικρίζεις τους νέους Ελευθέριους Βενιζέλους, τους νέους σωτήρες του έθνους, που θα φέρουν τα πάνω κάτω και θα υλοποιήσουν μέχρι και το όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών?
Και δώστου κεράσματα. Ασχέτως αν δεν τα δέχεσαι και κουνιέσαι δεξιά αριστερά, μέχρι παρεξηγήσεως, προσπαθώντας να μην χάσεις κάποια φάση του ματς. Ασχέτως αν έχεις εκδηλώσει τις πολιτικές σου τοποθετήσεις, εξ αρχής, τίμια και ωραία, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με τις δικές τους. Για να μην ξοδεύονται οι άνθρωποι… όχι τίποτε άλλο. Είπαμε. Ο Angulo ούτε ψηφοθηρική βίζιτα είναι ούτε αναλώσιμος. Όπως και πολλοί άλλοι νέοι- κυρίως- άνθρωποι, κάθετα αντίθετοι προς όλες αυτές τις παλαιομοδίτικες και κακόγουστες ατομικές και κομματικές προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Τηλέφωνα στις τρεις το μεσημέρι. Διακόπτοντας την απαραίτητη με τέτοιες θερμοκρασίες μεσημεριανή σιέστα. SMS σε άσχετες ώρες, που προς στιγμή σε συνταράζουν. Σε κάνουν να νομίζεις προς στιγμή ότι σε θυμήθηκε κάποιος παλιός ανομολόγητος έρωτάς σου και εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο από το πουθενά. «Ποτέ δεν σε ξέχασα αυτά τα τέσσερα χρόνια (σ.σ: σοκ?). Εγώ, η …. στάθηκα στο πλευρό σου στις δύσκολες στιγμές. Τίμησε με για μια ακόμα τετραετία με την ψήφο σου. (σ.σ:!!)». Είπα κι εγώ! Να με θυμήθηκε το μωρό μου?
Γράμματα, επιστολές στα γραμματοκιβώτια, μπροσούρες, αφισορρύπανση, χαμογελαστές φατσούλες μπούληδων, προσκλήσεις σε club και μπαρ, έγγραφες και προφορικές. Ελάτε στο τάδε μαγαζί, στην δείνα ταβέρνα, να τα πούμε, να συζητήσουμε τα προβλήματά σας, να συναντηθούμε, να γνωριστούμε. Βρε τι μας λες? Ωραία συζήτηση θα κάνουμε! Ύστερα από τρία τζιν τόνικ και πέντε σφηνάκια κι έχοντας φάει τον περίδρομο, σας διαβεβαιώ ότι θα ψήφιζα για βουλευτή ακόμα και τον ίδιο το Μαυρογυαλούρο.
Αυτός είναι ο Έλληνας πολιτικός. Καλοπιάσιμο, μαλαγανιά, υποσχέσεις, ρουσφετάκι και «μια ζωή την έχουμε», τη δε επομένη των εκλογών συμπεριφέρεται σαν να εκδικείται όλον αυτόν τον κόσμο που για πάρτη του ξόδεψε μια μικρή ή και μεγάλη περιουσία στην προεκλογική του εκστρατεία (και τώρα θα δείτε ψηφοφόροι μου! Θα σας σκίσω!).
Τρίζουν τα κόκαλα του Dale Carnegy με τις τακτικές προσέγγισης της συντριπτικής πλειονότητας των «κανακάρηδών μας», που δίνουν τη μάχη για το Κοινοβούλιο. Άνθρωποι που ως επί το πλείστον δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, που τους θυμάσαι από τις εκλογές των φοιτητικών παρατάξεων στο Πανεπιστήμιο, να βολτάρουν στο φουαγιέ, να χρησιμοποιούν την ίδια ξύλινη γλώσσα, όπως και σήμερα, χωρίς να έχουν καταφέρει απολύτως τίποτε στα χρόνια ενασχόλησής τους με τα κοινά.
Η προσήλωσή τους στο κόμμα τούς χάρισε τη δυνατότητα να προωθήσουν την υποψηφιότητά τους και να διεκδικήσουν μια θέση στο Κοινοβούλιο. Που χάρη στα καίρια πόστα που και τότε κατείχαν μπόρεσαν και προσέγγισαν Καθηγητές και τελείωσαν τη σχολή. Όπως και τότε σε καλημερίζουν και θυμούνται το όνομά σου, μόνον για ένα μήνα πριν τις εκλογές. Την επόμενη μέρα είσαι ήδη παρελθόν. Επικοινωνιακή ικανότητα μηδενική. Και όλοι μα όλοι από τον υποψήφιο του κόμματος του 45% ως αυτόν του 0,5% έχουν τη βεβαιότητα (αληθινή ή προσποιητή) ότι είσαι μαζί τους. Μωρέ μπράβο αυτοπεποίθηση!
Είναι μηχανικοί που δεν έχουν «σηκώσει» οικοδομή στη ζωή τους. Δεν έχουν πατήσει σε γιαπί ποτέ. Είναι δικηγόροι που δεν έχουν κάνει παράσταση ούτε σε συναινετικό διαζύγιο και ζητούν από παλιούς συμφοιτητές τους να τους βγάλουν ακόμα και ένα αντίγραφο ποινικού μητρώου, γιατροί που έχουν να πατήσουν σε νοσοκομείο κάτι χρόνια. Που δεν περίμεναν ποτέ σε σειρά δημόσιας υπηρεσίας. Δεν χρειάστηκε να ξενυχτήσουν στη δουλειά. Για αυτούς ανέκαθεν «καθάριζε» το κόμμα. Άνθρωποι που ζουν σε μια προστατευτική γυάλα, που φιλτράρει τα πάντα και τα κάνει να φαίνονται μια χαρά. Ειλικρινά πείτε μου… υπάρχει λόγος να τους ψηφίσω? Πλανώνται πλάνην οικτρά αν το νομίζουν.
Υ.Γ. 1. Γιαγιά, εκεί ψηλά που βρίσκεσαι και μας βλέπεις, μπορείς να αισθάνεσαι υπερήφανη για την υστεροφημία σου. Για 4η συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, (βάλτε 2 βουλευτικές, μία νομαρχιακές εκλογές και μία ευρωεκλογές) και 4,5 χρόνια μετά, έχεις λάβει ήδη καμιά 20αριά φακέλους από τους «φίλους» σου υποψηφίους. Αιωνία σου η μνήμη!
Υ.Γ.2. Μια χαρά τα πάτε στο χθεσινό καλαθοσφαιρικό κουίζ! Και ναι! Τα mail καταφτάνουν κανονικά στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο μου! Μέχρι αποδείξεως του εναντίον!
