Εμπνευσμένος από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Μιχάλη Κακιούζη, «Όνειρα και Αλήθειες», που κυκλοφόρησε πρόσφατα και – εξυπακούεται ότι- «ρούφηξα» από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του, μέσα σε ένα μόνον απόγευμα, επέλεξα τον ξένο του Σαββατιάτικου κουίζ, που ήταν ο νατουραλιζέ (μιας και μιλάμε για «Γαλλοαμερικανό») guard, Terrence Stansbury.
Ο ύψους 1.95 απόφοιτος του Temple, που επιλέχθηκε στο νούμερο 15 των NBA draft του 1984 από τους Dallas Mavericks (ακόμα μια φαεινή επιλογή των Mavs), μπροστά από το John Stockton, δεν αγωνίστηκε ποτέ στο Τέξας. Οι μοναδικές ομάδες του στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου ήταν οι Pacers (ο τελευταίος της προ Reggie Miller εποχής shooting guard) και οι Seattle Supersonics. Δεν κατάφερε τίποτε το ιδιαίτερο σε αγωνιστικό επίπεδο. Αντίθετα, ανακηρύχτηκε τρεις φορές τρίτος καλύτερος dunker στους σχετικούς διαγωνισμούς, το 1985, 1986 και 1987.
Το 1985 είδε την πλάτη των Wilkins και Jordan, αν και κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν ο νικητής αφού παρουσίασε το άγνωστο ως τότε και εντυπωσιακό κάρφωμα, με στροφή 360 μοιρών και υπερέκταση του ενός βραχίονα, που βαθμολογήθηκε με άριστα (50) και καθιερώθηκε ως “Statue of Liberty” για ευνόητους λόγους. Απολαύστε το σχετικό βίντεο. Προσέξτε την άνεσή του. Συν τοις άλλοις λάβετε υπόψη ότι τα καρφώματα των 360 μοιρών γίνονται συνήθως με περιστροφή και άλμα στα δύο πόδια. Ο Terrence κάνει την περιστροφή και το άλμα στηριζόμενος στο ένα και μάλιστα το αριστερό. Η καταπόνηση είναι πραγματικά μεγάλη. (σας μιλάει ο ειδικός επί των καρφωμάτων τώρα… χα! Ξέρετε πόσες πόρτες έχω σπάσει στο σπίτι μου?). Ο «άνθρωπός μας» φοράει τη φανέλα με το νούμερο 43 (προσοχή ΚΑΙ στη μουσική υπόκρουση):
Το 1986 ήταν η ώρα του κοντορεβιθούλη, Spudd Webb, που θάμπωσε κριτές και κοινό και ξεπέρασε στην τελική αναμέτρηση, το συμπαίκτη του στην Ατλάντα, Dominique Wilkins. Ο Stansbury καινοτόμησε και πάλι, αφού σε ένα από τα καρφώματά του τοποθέτησε, δίκην εμποδίου, μπροστά από τη στεφάνη, έναν συμπαίκτη του και έναν νεαρό φίλαθλο (δεν συνηθιζόταν τότε…), τους οποίους και υπερπήδησε. Η κατάληξη? Και πάλι τρίτος!
Το 1987, απλά δεν υπήρχε άλλος. Μόνον ο Michael Jordan. O Terrence επανέλαβε, με τη φανέλα των Sonics αυτή τη φορά και το νούμερο 44, το «Άγαλμα της Ελευθερίας», που τον έκανε γνωστό, αλλά κατατάχθηκε ξανά τρίτος, πίσω από τον φιλότιμο Jerome Kersey.
Μετά από μία σαιζόν, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας λόγω τραυματισμών στο Seattle, αποφάσισε να μετακομίσει στην Ολλανδία και την Ντεν Μπος, που εκείνα τα χρόνια ανήκε στην ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ (θα θυμάστε οι παλαιότεροι από τις κόντρες με τον Άρη τον Γιός Κάιπερς, τον Μολούκο Ρέιμοντ Μπότσε κλπ κλπ). Το μέλλον του ανήκει στη Γαλλία, όπου θα αγωνιστεί κάμποσα χρόνια στη Levallois (αλλά μόνον 64 παιχνίδια συνολικά, λόγω τραυματισμών- κάποια στιγμή τα παρατάει και κάνει και τον προπονητή) ενώ το Γαλλικό περιοδικό Maxi Basket θα τον βαφτίσει ”le Michael Jordan de l’Europe”.
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Χασαρόν Μπρνέι του Ισραήλ, έρχεται στην Ελλάδα την περίοδο 1997- 98, για λογαριασμό της ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη, έχοντας ήδη την ταμπέλα του βετεράνου του ΝΒΑ και όντας στα 36 του. Ο «δικέφαλος» εκείνη τη χρονιά είναι κυριολεκτικά η λεγεώνα των ξένων. Λάσα, Πρέλεβιτς, Πήρς, Αλεξάντερ, Άντερσεν, Γουίλι Άντερσον, Λάρσεν, Ραμόν Ρίβας συγκροτούν τον κορμό της ομάδας. Ακόμα και οι Κουκλάκης, Ποδαράς και Παπαχρόνης έχουν αποχωρήσει. Από τους Έλληνες μόνον οι Χατζής και Κακιούζης έχουν αξιοπρεπή χρόνο συμμετοχής. Ο Stansbury, παρά το πολύ καλό ξεκίνημα από τα φιλικά του καλοκαιριού, παθαίνει ρήξη μηνίσκου και υποβάλλεται σε αρθροσκόπηση από το Λάκη Νικολάου. Ο «ξανθός», όμως, δεν καταλαβαίνει από αυτά και θεωρεί ότι ο «Γάλλος» κοροϊδεύει και βαριέται να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση. Απηυδυσμένος ο Terrence δηλώνει «Αν ήταν στο χέρι μου, αμέσως μετά το χειρουργείο θα φορούσα τη φανέλα της ΑΕΚ και θα έμπαινα στη φωτιά…». Η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτόν έχει ήδη αρχίσει και τελικά αφήνει την ομάδα στις αρχές της άνοιξης.
Η Λεμάν και η Στρασμπούρ είναι οι επόμενοι σταθμοί της καριέρας του, ενώ θα κλείσει ουσιαστικά την καριέρα του από εκεί όπου άρχισε, την Ολλανδία, αγωνιζόμενος δύο πλήρεις σαιζόν. Τύποις θα αποσυρθεί πάντως το 2005, αφού αγωνίστηκε δύο παιχνίδια και με τα χρώματα της Φινλανδικής Huima Äänekoski. Εκεί, στη Φινλανδία, ξεκίνησε και την προπονητική του καριέρα, για να τη συνεχίσει μέχρι και σήμερα στο … Λουξεμβούργο και την Black Star Mersch. Και, όπως πάντα, η ώρα της κρίσης της Δευτέρας (όχι Παρουσίας) έφτασε. Νικητές του κουίζ ανακηρύσσονται οι: Thanos Paschalinas, Gerasimos Panagiotidis, Stonedreamer, Δημήτρης Χριστοφοράκης, nickperd, Toni V, Stathis Gian, Νίκος Τσουκαλάς, Al. Milonas, ο N. Sarros, Panagiotis Mentis και ο Anhel.
