Διάβαζα τις προάλλες (3 Ιουλίου) το ιστολόγιο ενός φίλου μου και σε κάποιο σημείο του κειμένου του παρέπεμπε στο blog που ασχολείται με τη θεματολογία της «γενιάς των 700 ευρώ». Δεν ξέρω αν τελικά η γενιά των νέων εργαζομένων είμαστε η γενιά των 1000 ευρώ (generazione mille euro που λένε και οι φαντασμένοι οι Ιταλοί) ή των 700 ευρώ (η g700 που λέγαμε), κάνοντας την απαραίτητη «αναγωγή επί το Ελληνοπρεπέστερο» (γνωστοί καρμίρηδες σε όλα, ακόμα και στην κακομοιριά είμαστε οι πιο κακομοίρηδες), αλλά η κοινωνική τάξη των σύγχρονων «ποπολάρων» μεταξύ 25 και 35 θα μπορούσε να έχει και τα θετικά της (χα! Ας γελάσω!). Κατεβείτε δύο παραγράφους πιο κάτω και θα μπείτε στο πνεύμα μου.
Η ψευδαίσθηση της βελτίωσης στο πρόβλημα της ανεργίας (εσείς βγείτε και πείτε ότι ο εργαζόμενος στα stage με τα 300 και 350 ευρώ αμοιβής το μήνα δεν είναι άνεργος, θα εκτεθείτε), ο γιατρός που το βράδυ δουλεύει γκαρσόνι (για να’ χει και νόημα το «ψιτ, γιατρέ μου, πιάσε μια μπύρα στο τρία»), ο δικηγόρος που φοράει το ίδιο σακάκι χειμώνα- καλοκαίρι, βρέξει χιονίσει, είτε παχύνει (χλωμό) είτε αδυνατίσει (συνηθέστερο), ο δάσκαλος που μέχρι να διοριστεί ωρομίσθιος κάπου, θα γνωρίσει τι θα πει μυστρί και πηλοφόρι, είναι μερικά από τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν την εικόνα της σύγχρονης – όχι μόνον Ελληνικής- κοινωνίας.
Καλά… περί ιατρικής περίθαλψης, ασφάλισης και συνταξιοδότησης ας μην το αναλύουμε περισσότερο. Είπαμε: 450 ευρώ το μήνα στα 75 και αν σ’ αρέσει. Αν όχι, εσύ γιατρέ συνέχισε να ασκείς το επάγγελμα του χειρούργου λόγου χάρη, εσύ δικηγόρε ανεβοκατέβαινε τις σκάλες των δημοσίων υπηρεσιών, εσύ μηχανικέ ανεβοκατέβαινε τις σκαλωσιές και πάει λέγοντας. Μέχρι τελικής πτώσης. Το παν είναι να ευημερούν οι λίγοι. Βουλευτές, βιομήχανοι, Γκρούεζες, διευθυντικά στελέχη ΔΕΚΟ. Αυτοί.
700 ευρώ, λοιπόν, ε; Τι να πρωτοπληρώσεις… κινητό; Κόψτο. Κινητά θα φέρουν μόνον όσοι τα χρειάζονται (αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό). Air condition; Βγάλτο. Καλό είναι και το ανεμιστηράκι. Δηλαδή, όταν ήσουν 10- 15 ετών είχες κλιματιστικό σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού σου; Θαρρώ πως όχι. Φραπέ; Μετρίασέ τον. Κάνει κακό στα νεύρα. Ένας καφές την ημέρα= 3 ευρώ Χ 3 φορές τη βδομάδα. Σκέτη σπατάλη (ναι ναι ξέρω τι λέω εγώ… ένας τη βδομάδα και πολύς είναι). Διασκέδαση; Δεν κατάλαβες. Μόνον έρωτα. Best things in life are free. Και το σπουδαιότερο. Κάνε συμψηφισμούς! Εδώ είμαστε, λοιπόν! Φτάσαμε στο κυρίως θέμα. Προσοχή! Δεν μιλάω για εθελοντική εργασία. Και ο συμψηφισμός χρήμα είναι και μάλιστα ζεστό.
Μιλούσα με τον καλό μου φίλο το Σάκη (δικηγόρος από τους ξακουστούς στην παρέα) για το πρόβλημα της γενιάς των 30άρηδων και μού λέει: «Α δεν κατάλαβες, φίλε μου… εγώ το έλυσα το πρόβλημα. Συμψηφισμός! 1300 βγάζω μέσο όρο καθαρά και κανένα χιλιάρι ακόμα εξοικονομώ από τους συμψηφισμούς». «Δηλαδή, δηλαδή;» αποκρίθηκα εγώ ο στούρνος. «Κοίταξε, λίγο πολύ όλοι στα ίδια είμαστε.
Άλλος μπορεί να βγάζει 800, άλλος 1300, η διαφορά είναι αμελητέα. Έτσι κι αλλιώς καθένας προσαρμόζει τις ανάγκες του στα έσοδά του. Το ίδιο στερημένοι αισθανόμαστε όλοι. Επειδή, λοιπόν, δεν τρέχει το χρήμα από τα μπατζάκια, έχω ένα είδος αλληλόχρεου με όλο το team, σε όλο το μαχαλά και τον πάνω και τον κάτω. Για παράδειγμα, είχε έρθει πριν από κανένα εξάμηνο στο γραφείο ο Μιχαλάκης, ο οδοντίατρός μου και μου λέει, Σάκη, SOS, πνίγομαι, βοήθησέ με να απαλλαγώ από τη μέγαιρα τη γυναίκα μου, θέλω διαζύγιο!».
«Διαζύγιο θέλεις; Ό,τι θέλεις. Του βγάζω που λες το κοστουμάκι, με πολύ φιλικές τιμές, αμοιβές και έξοδα γύρω στα 1000 ευρώ. Ο άνθρωπος χλώμιασε. Δεν είχε στην άκρη τόσα. Από την άλλη, όμως, να μην χωρίσει; Θα πάω στην Τράπεζα να πάρω καταναλωτικό δάνειο (άλλως, εν προκειμένω, διαζυγοδάνειο) και θα στα φέρω αύριο μου διεμήνυσε. Πέρασε μία, πέρασαν δύο και τρεις μέρες… προς στιγμή σκέφτηκα ότι είτε τα ξαναβρήκαν (είναι πολλά τα ζευγάρια, ειδικά νεαρά που παραμένουν μαζί ΚΑΙ γι’ αυτό το λόγο… επειδή ο γάμος είναι ένα είδος συνεταιρισμού- κατάντια μεν αλλά σκληρή πραγματικότητα) είτε την ξεπάστρεψε τη μέγαιρα και θα αναλάμβανα υπόθεση φόνου, είτε πήγε σε άλλο δικηγόρο, να κάνει έρευνα αγοράς. Στο ενδιάμεσο, όλως τυχαίως, άρχισε να μου πονάει ολοένα και πιο έντονα ένα παλιό σφράγισμα στον τραπεζίτη, οπότε αναγκάστηκα να τον επισκεφτώ στο ιατρείο του.
Τελικά, η κατάστασή μου ήταν πιο σοβαρή απ’ όσο πίστευα και βρέθηκε να μου βγάζει τιμολόγιο για μία απονεύρωση, ακρυλική στεφάνη- γέφυρα και ούτω καθεξής. Η ζημιά θα έβγαινε γύρω στα 1000 ευρώ! Κι εγώ δεν ήμουν στα καλύτερά μου από οικονομικής άποψης, οπότε η λύση δόθηκε από την ίδια τη φύση! Από την εξέλιξη των πραγμάτων. Διαζύγιό ΤΟΥ VS ανοικοδόμηση της στοματικής κοιλότητάς ΜΟΥ σημειώσατε Χ. Όσο για χρήματα; Let’s call it even!». Πάτσι.
Αυτό είναι φίλοι μου. Αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια και αλληλοκατανόηση. Ο φίλος μου ο Σάκης αναλάμβανε κι άλλες υποθέσεις όλων των επαγγελματιών της γειτονιάς και είχε ένα είδος αλληλόχρεου λογαριασμού- σε είδη εννοείται! Τα «φέσια» που έριχναν στο μανάβη, τις ακάλυπτες επιταγές και απλήρωτες συναλλαγματικές που έπαιρναν ηλεκτρολόγοι, μηχανικοί, υδραυλικοί, τα πρόστιμα του Δήμου στον καφετζή της γειτονιάς, τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες του αρχιτέκτονα κ.ό.κ. Και σε αντάλλαγμα είχε τις δωρεάν υπηρεσίες τους! Τζάμπα φρούτα και λαχανικά, τζάμπα επισκευές στο χαλασμένο θερμοσίφωνά του, τζάμπα καφέδες και μπύρες στο καφενείο, τζάμπα εξυπηρετήσεις στην Πολεοδομία!
Είχε κόψει τα έξοδά του στα άκρως απαραίτητα και «έβγαινε» μια χαρά! Στο τέλος του μήνα του έμενε και περίσσευμα! Δεν ξέρω αν ο αλληλόχρεος λογαριασμός ίσχυε και για την Φιφή, που εργαζόταν στον παρακείμενο ξεχασμένο οίκο ανοχής της γειτονιάς, αλλά δεν το πιστεύω. Ο Σάκης κρατιέται καλά. Δεν έχει ανάγκη (ακόμα). Και η Φιφή τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει τα χάλια της (…)
Για αυτό σας λέω. Το ευρώ μας φέρνει πιο κοντά. Ανταλλαγή αγαθών, βρε αχαΐρευτοι. Όλα ο Στέλιος (και ο Σάκης) θα τα σκέφτεται πια; Αυτά για σήμερα. Πάω να ακονίσω το πνεύμα παίζοντας σκάκι. Στο game24 εννοείται!
