Το παρουσιαστικό του αρχοντικό, όπως άλλωστε ήταν πάντα και η εμφάνιση του εντός αγωνιστικού χώρου. Ένας τζέντλεμαν των γηπέδων, ο Όλεγκ Μπλαχίν (Oleg Blokhin ή Олег Блохин) είχε επιστρέψει πριν κάποια χρόνια στην αγαπημένη του Ελλάδα για το παιχνίδι Ελλάδας - Ουκρανίας, προκειμένου να παρακολουθήσει τις δύο χώρες που είναι βαθιά ριζωμένες στην καρδιά του.
Πρόκειται για τον τεχνικό που λατρεύτηκε όπου και αν δούλεψε, όχι μόνο ως άνθρωπος αλλά και για τον τρόπο που λειτουργούσε στη δουλειά του. Απόλυτος, απόμακρος (στην αρχή της καριέρας του στην Ελλάδα) και λάτρης της σιδηράς πειθαρχίας, έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα στις ομάδες με τις οποίες συνεργάστηκε.
Ο αετός της Στέπας
Ως παίκτης, αυτά που έχει πετύχει ο «Αετός της Στέπας» θεωρούνται απλησίαστα για την πλειονότητα των παικτών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Αφού…γλίτωσε από την μητέρα του (η Γιεκτερίνα Ανταμένκο ήταν από τις μεγαλύτερες σπρίντερ της χώρας και ήθελε να τον βάλει στο στίβο χωρίς όμως να τα καταφέρει) το μέλλον ήταν εξασφαλισμένο για τον «Κοσμοναύτη του ποδοσφαιρικού ορίζοντα» όπως τον χαρακτήρισε το γερμανικό περιοδικό «Κίκερ».
Με τη φανέλα της Δυναμό Κιέβου μεγαλούργησε σχεδόν για μια εικοσαετία (1969-1988) όπου κατέκτησε μεταξύ άλλων 8 πρωταθλήματα Σοβιετικής Ένωσης, δύο κύπελλα κυπελλούχων (1975 και 1986 με νίκες 3-0 στους αντίστοιχους τελικούς με Φερεντσβάρος και Ατλέτικο Μαδρίτης στους οποίους είχε σκοράρει) αλλά τη χρυσή μπάλα ως κορυφαίος παίκτης της Ευρώπης, το 1975.
Έχοντας 112 συμμετοχές (και 42 γκολ) με τη φανέλα της Σοβιετικής Ενωσης είναι από τους λίγους που ανήκει στο κλαμπ των 100 (παίκτες με πάνω από 100 συμμετοχές στην εθνική τους ομάδας) ενώ είχε συμμετάσχει σε δύο παγκόσμια κύπελλα το 1982 και το 1986 καθώς και σε δύο Ολυμπιάδες, το 1972 και το 1976 (όπου κατέκτησε δύο χάλκινα μετάλλια).
Επίσης με 211 γκολ σε 432 ματς του σοβιετικού πρωταθλήματος κατέχει ένα ακόμα απλησίαστο ρεκόρ.
Λόγω του καθεστώτος που επικρατούσε στη Σοβιετική Ένωση, δεν μπόρεσε να διαπρέψει σε μεγαλύτερη ομάδα του εξωτερικού και βγήκε από τα σύνορα προς το τέλος της καριέρας του, παίζοντας ένα χρόνο στην άσημη Αυστριακή Βόρβετς και τη τελευταία του χρονιά στον Άρη Λεμεσού.
Η θητεία στον Ολυμπιακό
Από εκεί ήρθε το 1990 στην Ελλάδα και ξεκίνησε το ντεμπούτο του ως τεχνικός στον Ολυμπιακό δείχνοντας από νωρίς την αξία του. Δυο φορές τερμάτισε στη δεύτερη θέση αλλά ήδη τα είχε ζήσει…όλα.
Τη μία με την περίφημη επανάληψη του ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακού (όπου νικούσαν οι φιλοξενούμενοι στο 87’ αλλά το παιχνίδι διεκόπη γιατί είχε πέσει δακρυγόνο. Επαναλήφθηκε ολόκληρο, νίκησε η ΑΕΚ και πέρασε στη βαθμολογία τον Ολυμπιακό !) και την άλλη με τους…επιστήμονες που έκαναν το ντου στον αγώνα με τον Αθηναϊκό και οι «ερυθρόλευκοι» γνώρισαν για τα καλά όλη την ελληνική περιφέρεια παίζοντας σε ουδέτερα γήπεδα λόγω τιμωρίας.
Μαζί με τον Μπάγιεβιτς και τον Λεμονή, κατέχουν το ρεκόρ των μακροβιότερων τεχνικών στην ιστορία του συλλόγου (2.5 χρόνια μεταξύ 1990-1993), ενώ συνέδεσε το όνομά του με την μεγαλειώδη πορεία ως τους προημιτελικούς του κυπελλούχων το 1992 (με την ιστορική νίκη 1-0 στο Μονακό με το γκολ του Βαϊτση).
Είχε παίξει αμυντικά στον επαναληπτικό της Αθήνας και δικαιώθηκε παρά τις κριτικές που άκουσε, πράγμα που παραδέχτηκαν αργότερα και οι ίδιοι οι παίκτες.
Κατέκτησε επίσης το κύπελλο Ελλάδος το 1992 στους διπλούς τελικούς με τον ΠΑΟΚ (1-1 και 2-0), ενώ ήταν αυτός που έσπασε τη μακρόχρονη παράδοση που είχε εις βάρος του ο Ολυμπιακός στην Τούμπά με τις συνεχόμενες ήττες στο πρωτάθλημα.
Μετά τον νικηφόρο τελικό στο Καραϊσκάκη, ρωτήθηκε στα αποδυτήρια γιατί δεν έδωσε την ευκαιρία για την τιμητική συμμετοχή (όταν ο αγώνας είχε κριθεί) στις δύο σημαίες της ομάδας τον Νίκο Αναστόπουλο και τον Τάσο Μητρόπουλο που ετοιμάζονταν να «κρεμάσουν» τα παπούτσια τους.
«Με αυτή τη λογική εγώ θα έπρεπε να πεθάνω στον πάγκο της Δυναμό Κιέβου» ήταν η αποστομωτική απάντηση του.
Σε έναν αγώνα με τον Πιερικό στην Κατερίνη είχε δώσει εντολή στον Μηνά Χατζίδη να μένει πίσω για να αναχαιτίζει τις επιθέσεις των γηπεδούχων. Ο Χατζίδης αντί να μείνει πίσω, έπαιζε δεξί εξτρέμ και ο Πιερικός προηγήθηκε 2-0 στο δεκάλεπτο. Ο παίκτης έγινε αλλαγή στο 11’ και οι «ερυθρόλευκοι» επικράτησαν με 5-2.
«Δεν είμαι νηπιαγωγός για να νουθετώ μικρά παιδιά. Όταν δεν καταλαβαίνουν δεν θα παίζουν» έλυσε την απορία ενός καλού του φίλου στα αποδυτήρια, δείχνοντας για μια ακόμα φορά πως δεν πρόδιδε με τίποτα τις αρχές του.
Με τον Μπλαχίν στον πάγκο του ο Ολυμπιακός δυο χρονιές είχε την καλύτερη επίθεση (αξέχαστα τα 8-1 επί της Ξάνθης και το 7-0 επί του Απόλλωνα) και για πολλούς έπαιξε την καλύτερη μπάλα ενώ χάρις σε αυτόν ουσιαστικά ήρθε η φοβερή τριπλέτα παικτών (Λιτόφτσενκο - Προτάσοφ - Σάβιτσεφ).
Όταν έφυγε οι φίλοι της ομάδας δεν το χώνεψαν γι’ αυτό υποδέχτηκαν με…κορνέ τον αντικαταστάτη του Αντώνη Γεωργιάδη ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί πριν καν αναλάβει αφού η κατάσταση ήταν έκρυθμη.
H συνέχεια στην Ελλάδα
Ο Όλεγκ Μπλαχίν (ή Μπλόχιν όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του) συνέχισε στον ΠΑΟΚ (1993-94) όπου ήρθε σε ρήξη με όλους κάποια στιγμή και έφυγε μετά την εντός έδρας ήττα από τον Αρη (1-4), ενώ άφησε εποχή στον Ιωνικό Νικαίας (δούλεψε σε δύο περιόδους, 1994-1997 και 2000-2002) φτάνοντας την ομάδα μέχρι και στον τελικό του κυπέλλου του 2000 (έχασε από την ΑΕΚ με 3-0).
Ενδιάμεσα είχε δουλέψει ένα χρόνο και στην ΑΕΚ, όπου ο Δημήτρης Μελισσανίδης (όπως εκμυστηρεύτηκε μετά από χρόνια σε κάποιο τραπέζι προς τους δημοσιογράφους) διέκοψε τη συνεργασία μαζί του διότι οι παίκτες της ΑΕΚ με επικεφαλής τον Ντέμη Νικολαϊδη έκαναν παράπονα για ιδιαίτερα σκληρή προπόνηση…
Στην Ουκρανία, διαδέχτηκε τον Λεονίντ Μπούριακ, αλλά θεωρείται ο ουσιαστικός συνεχιστής του έργου του μεγάλου δάσκαλού του, Βαλερί Λομπανόφσκι.
Έχοντας εκλεγεί στην ουκρανική βουλή, δέχτηκε πιέσεις για να παραιτηθεί από τη θέση του ομοσπονδιακού λόγω του ασυμβίβαστου και το έκανε. Αλλά ο απλός κόσμος επαναστάτησε και η κυβέρνηση αναγκάστηκε λίγες μέρες πριν το κρίσιμο ματς με τη Δανία να τον επαναφέρει στο πόστο του, λέγοντας ότι δεν υπάρχει ασυμβίβαστο αφού εργάζεται αμισθί στην εθνική.
Έτσι οδηγεί εκ του ασφαλούς την Ουκρανία προς το πρώτο μουντιάλ της ιστορίας της, αν και ελπίζουμε η αγαπημένη του Ελλάδα να τον εμποδίσει (τουλάχιστον από την απ’ ευθείας πρόκριση).
«Προσωπικά, πρέπει να ευχαριστήσω το ποδόσφαιρο για όλα όσα μου έχει προσφέρει. Είμαι πολύ χαρούμενος με όσα έχω πετύχει. Μόνο ένα πράγμα δεν μπορώ να αλλάξω... Τα μαλλιά μου έχουν γίνει γκρίζα από τότε που έγινα προπονητής!» είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του, ενώ αναφορικά με το μουντιάλ πρόσθεσε:
«Βρισκόμαστε σε μια χώρα τρελή για το ποδόσφαιρο. Θα είναι τεράστια επιτυχία για την ανεξάρτητη Ουκρανία. Μόνο οι καλύτερες ομάδες του κόσμου πηγαίνουν στους τελικούς και είναι μεγάλη η ευθύνη μας στην προσπάθεια για να το πετύχουμε. Όμως μπορούμε να το καταφέρουμε.
Προς το παρόν απολαμβάνει τον καφέ του στις αγαπημένες του καφετέριες στην παραλία του Φαλήρου, όπου ήταν από τα μέρη όπου σύχναζε κατά την παραμονή του στη χώρα μας.
 Αφιέρωμα){kind=link}