Το ποδόσφαιρο δεν διχάζει πάντα. Η ιστορία των Άγγλων οπαδών που ασπάστηκαν την ιδέα της Λανς.
Τέσσερις Άγγλοι οπαδοί απέδειξαν με τις πράξεις τους, ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει σύνορα, όρια και χρώματα. Οι φλεγματικοί Βρετανοί τελικά δεν έχουν και τόσο μεγάλη διαφορά από τους Γάλλους, αρκεί να ταξιδεύουν στο "Φελίξ Μπολάρ" με την ίδια συχνότητα που οδηγούνται στην παμπ της γειτονιάς τους.
Την μακραίωνη ιστορία των Άγγλων με τους Γάλλους την απεικονίζει καλύτερα η λέξη που επέλεξε ο σκηνοθέτης, Ματιέ Κάσοβιτς στην ταινία «Μίσος»! Η διαμάχη δεν αμβλύνθηκε ποτέ και ακόμη στο άκουσμα του ονόματος του…αντιπάλου υπάρχει μια φλεγματική σύσπαση στο πρόσωπο των Άγγλων και ένα σαρδόνιο χαμόγελο σε αυτό των Γάλλων.
Η μοναδική, ίσως, εξαίρεση στον κανόνα συναντάται στο «Φέλιξ Μπολάρ» της Λανς. Εκεί όπου τέσσερις Άγγλοι οπαδοί έχουν υιοθετηθεί ακόμη και από τους φανατικούς οπαδούς της ομάδας και κάθε δύο εβδομάδες ντυμένοι στα χρώματα του «αίματος και του χρυσού» εκστρατεύουν ως σύγχρονοι στρατηλάτες από το Κέντ όπου διαμένουν στην Βόρεια Γαλλία. Τα χρήματα είναι η αιτία και σε αυτή την…μετανάστευση καθώς οι πολύ ακριβές τιμές στα αγγλικά γήπεδα ανάγκασαν τους οπαδούς της χώρας να αναζητήσουν τρόπους για να μην απεξαρτηθούν από τον…λατρεμένο τους εθισμό.
Οι Άγγλοι γιοι και η γαλλική προφορά
Στο έκτασης 50 χιλιομέτρων τούνελ της Μάγχης οι σκέψεις του Γκράχαμ Φλέτσερ και του Τζόναθαν Χαρτ κατακλύζονται από τις πολύχρωμες εικόνες στις εξέδρες του «Φελίξ Μπολάρ». Ο Τζον Χαρτ και ο Άντι Τάουνσεντ αρχίζουν να διηγούνται τις πρόσφατες ιστορίες από το νέο πάθος που συγκλονίζει την ζωή τους. Ενώ διασχίζουν τα 39 χιλιόμετρα υπό την θάλασσα είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς που κατευθύνονται. Οι σημαίες, τα διακριτικά της Λανς δείχνουν την…λεωφόρο που θα ακολουθήσουν.
Με ελάχιστα γαλλικά και οικτρή προφορά αλλά με την προσμονή που έχει ένας Άγγλος οπαδός για την ομάδα του, έστρεψαν την πλάτη τους στο…ακριβό ποδόσφαιρο της χώρας τους και αποφάσισαν να ταξιδέψουν στον φθηνότερο και εξίσου θεματικό κόσμο του “Le foot francais” .
Ο Φλέτσερ, ο Τζον Χαρτ, ο γιος του Τζόναθαν και ο Τάουνσεντ έχουν μετατραπεί στις…διασημότητες των 90 λεπτών. Αγοράζουν εισιτήρια διαρκείας εδώ και πέντε χρόνια και είναι οι πλέον αναγνωρίσιμες φιγούρες στις εξέδρες του γηπέδου της Λανς. Δύο γηραιές κυρίες που βρίσκονται πάντα στην θύρα πίσω από τα δοκάρια που λέγεται «Ντελακούρ Εντ» τους αποκαλούν οι «Άγγλοι γιοι» μας.
Η εξορία και οι παλιές αγάπες
Αν κανείς επιχειρούσε να τους ακολουθήσει στη μονοήμερη εκδρομή τους θα καταλάβαινε ότι οι πρώην πλέον οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Γουότφορντ και της Λιντς έχουν αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην ιδέα της Λανς. Μπορεί ακόμη να μην έχουν μάθει να…κακοποιούν λεκτικά τον διαιτητή στα γαλλικά, όταν αυτός αδικεί την ομάδα τους, αλλά μπορούν να απολαύσουν την μυσταγωγία ενός γεύματος με… «βρώμικο» έξω από το γήπεδο. Τα γαλλικά τους μπορεί να προκαλούν γέλιο στον πωλητή αλλά πλέον τους έχει μάθει.
Ο 61χρονος Τζον Χαρτ και ο 38χρονος γιος του Τζόναθαν ήταν οπαδοί της Γουότφορντ. Ο πατέρας διηγείται ακόμη στους νεόκοπους φίλους του τον χαμένο τελικό κυπέλλου με την Εβερτον το 1984 , με το ίδιο πάθος που είχε εκείνη την ημέρα! Το πάθος που έχει ξεθωριάσει την σημερινή εποχή και κάνει το ταξίδι στο «Βικαρέιτζ Ρόουντ» να μοιάζει με…εξορία. Πιο επίπονο και πιο δαπανηρό από αυτό στο «Φελίξ Μπολάρ». Τα συναισθήματα πάντως δεν αλλάζουν.
«Όταν παρακολουθώ παιχνίδια της Λανς έχω την ίδια αγωνία, το ίδιο άγχος όπως και στα ματς που έβλεπα την Γουότφορντ. Αν κερδίσουμε πετάω στα σύννεφα. Αν χάσουμε μέχρι να φτάσουμε δεν βγάζω μιλιά στο σπίτι» λέει ο πατήρ για να συμπληρώσει ο υιός: «Δεν θα φορούσα την φανέλα της Λανς αν δεν ένιωθα συναισθηματικά δεμένος με αυτήν. Όταν επιστρέφουμε στην Αγγλία το μόνο θέμα συζήτησης είναι το παιχνίδι. Το αναλύουμε μέχρι…θανάτου».
Οι αριθμοί λένε την αλήθεια
Η κύρια αιτία της μετανάστευσης στην κάποτε μισητή Γαλλία είναι η οικονομική διαφορά. Σε αυτήν την περίπτωση οι αριθμοί λένε την αλήθεια. Την στιγμή που στην Αγγλία το εισιτήριο διαρκείας της Τσάρλτον κοστίζει περίπου 550 ευρώ, στην Γαλλία με μόλις 200 ευρώ μπορείς να δεις τα ματς της Λανς για ένα χρόνο. Το φθηνότερο εισιτήριο των Γάλλων είναι 10 ευρώ ενώ η Τσάρλτον που έχει υιοθετήσει μια πολιτική προσέλκυσης θεατών είναι η μόνη ομάδα που με 9 ευρώ μπορείς να πανηγυρίσεις τα γκολ της.
Ο Φλέτσερ και η παρέα του υπολογίζει ότι τα χρήματα που δαπανώνται για το ταξίδι κάθε 15 ημέρες είναι 30 ευρώ. Πακέτο που δεν μπορεί να προσφέρει καμία αγγλική ομάδα. «Συγκρίνετε το ποσό που δαπανούμαι με τα 60 ευρώ που χρειάζονται για να καθίσουμε πίσω από τα δοκάρια οποιουδήποτε αγγλικού γηπέδου. Αν εξαιρέσεις τις υψηλού επιπέδου ομάδες στην Αγγλία, οι υπόλοιπες δεν προσφέρουν καλύτερο θέαμα από αυτό που παρακολουθούμε στην Γαλλία» λέει ο ισοπεδωτικός, Φλέτσερ Το πάθος που συνδέει τους 2 λαούς Το οικονομικό δεν είναι ο μόνος λόγος της προσφυγιάς των Άγγλων.
Μπορεί το ποδοσφαιρικό παιχνίδι να είναι το κυρίως πιάτο αλλά τα ορεκτικά είναι εξίσου νόστιμα. Οι μίνι εκδρομές γύρω από την πόλη, το γεύμα στις τοπικές μπρασερί και οι βόλτες μέσα στην πόλη είναι κάτι που προσμένουν όπως οι ναυαγοί την σωτηρία τους. Η έλλειψη άγχους για το πάρκινγκ κάνει την ημέρα ακόμη πιο χαλαρή.
Τα ψώνια βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και η κυρία Χαρτ περιμένει ως…κολασμένη την τάρτα φράουλας που τους της φέρνει κάθε φορά ο σύζυγός της. Πριν από το παιχνίδι θα πιουν όπως και στην Αγγλία τις μπύρες του και στην συνέχεια θα κατευθυνθούν προς την θύρα «Ντελακούρ Εντ». Μπορεί να είναι οι πιο φθηνές θέσεις στο γήπεδο αλλά η θέα από εκεί είναι καθαρή σαν κρύσταλλο.
Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη από τους 35,000 οπαδούς και οι 2 τσιρλιντερ ζεσταίνουν ακόμη περισσότερο τους επιρρεπείς Άγγλους. Οι σχέσεις με άλλους οπαδούς έχουν γίνει δεσμοί αίματος. Πίσω από τις θέσεις τους κάθονται πάντα η 69χρονη Αρλέτ Μπλοτιό και 64χρονη Γιαν Λαμεντίν, οι οποίες παρακολουθούν εδώ και είκοσι χρόνια τα παιχνίδια της Λανς. Όταν πριν από περίπου ένα χρόνο ο Τζόναθαν Χαρτ απουσίασε από ορισμένα παιχνίδια αυτές ανησύχησαν.
Η Αρλέτ έμαθε ότι η γυναίκα του Τζόναθαν περίμενε παιδί και στην επόμενη του επίσκεψη του παρέλαβε ένα δώρο από την άγνωστη γυναίκα για το νεογέννητο. «Γελάμε πολύ μαζί τους. Ο τρόπος που φωνάζουν για την ομάδα στα γαλλικά με αγγλική προφορά είναι απίστευτος. Είναι υπέροχοι και τους αγαπάμε πολύ» λέει η Αρλέτ. Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι αλάνθαστη αιτία εχθρότητας αλλά στην περίπτωση αυτή ένα προαιώνιο μίσος αμβλύνεται και δύο λαοί έρχονται πιο κοντά κάτω από το σκήπτρο του βασιλιά των σπορ.
